A new step in the journey
Door: Bas
Blijf op de hoogte en volg Bas
06 Oktober 2014 | Zambia, Masaiti
Het Afrika-gevoel begon deze keer al in Frankfurt. Het vliegtuig van Ethiopian Airlines had problemen met een van de nooduitgangen, veiligheidshalve konden in het voorste gedeelte van economy class geen mensen zitten en waren deze stoelen afgezet met afplaktape. Prachtig!
Op Bole duurde het even voordat ik m’n toeristenvisum had, dat ging verder zonder problemen. Bij de paspoortcontrole echter begon het vrouwtje moeilijk te doen omdat ik geen adres had waar ik verblijf maar slechts een uurtje naar buiten wilde om Pim te spreken en daarna weer verder vloog. Ik gooide m’n beste amhaars in de strijd en vroeg “chickeralle?” (of zoiets, betekenende: is er een probleem?). Dat leverde in ieder geval een brede lach op. Na nog een paar bevoegden gesmeekt te hebben of ik alsjeblieft een toerist mocht zijn voor een uurtje mocht ik er uiteindelijk door, en met een beetje vragen kon ik bij de bagagecheck ook zo doorlopen. Dus kon ik toch nog zo’n driekwartier bijkletsen met Pim (www.addisalem.nl)
Ik schrok van de smog die boven Zambia hing, het was werkelijk een grijze deken; het gevolg van al het gras dat verbrand wordt. Dit is een manier om de boel op te schonen, zodat een frisse start mogelijk is wanneer het regenseizoen aanbreekt. Het is echter jammer van het gras dat goed als bodembedekker gebruikt kan worden; het beschermt dan de grond tegen de inslag van de regen en tegen afspoeling, en verder levert het organische stof na vertering. Bovendien heeft de massale verbranding een enorme luchtvervuiling tot gevolg.
De verdere middag bracht ik door bij Immigration. We konden gelijk een werkvisum voor mij aanvragen. Laat in de middag nam de reis naar Masaiti een aanvang. Door het drukke verkeer in en om Lusaka duurde het tot laat in de avond voordat we in de Copperbelt waren. Net voorbij Mpongwe kregen we een lekke band. De reserveband was aanwezig doch zacht, dus waren we genoodzaakt te wachten tot iemand ons kwam helpen met een compressor. Om 01.00 waren we thuis.
Ja, dit is thuis voor mij. Het is fantastisch om weer in de fce-familie te zijn. Voor degenen die het nog niet weten: ik ben voornemens om nu voorgoed in Afrika te blijven; tenzij God me duidelijk een andere roeping geeft dien ik in fce. In mijn profiel op deze site schrijf ik wat meer over de visie van FCE en mijn visie op wat mijn plaats hierin is. Hier kunnen jullie ook contactinformatie vinden, zowel in Nederland als hier in Zambia.
De eerste maanden ben ik weer onderhoudsman, daarna weet ik nog niet wat er gaat gebeuren. Dat horen jullie nog wel eens. Vooralsnog probeer ik via deze blog jullie op de hoogte te houden van mijn leven hier. Richard Dowden schrijft in zijn boek De staat van Afrika over zijn lang verblijf in Uganda: “(…) en mijn brieven naar huis werden steeds minder informatief over hoe Uganda eigenlijk was. Ik kon simpelweg geen aanknopingspunten vinden die mijn familie en vrienden zouden begrijpen. Het leven in Afrika was anders, heel anders.” Nu ben ik in een internationale organisatie met veel mensen van over heel de wereld en niet op mezelf in de bush, maar toch zal het verschil tussen mijn leven en dat van jullie het lastiger maken om regelmatig een fatsoenlijke blog te plaatsen. Ik vind de visie voor het missionaire werk echter dermate belangrijk dat ik er wel m’n best voor ga doen.
The Africafeeling started this time already in Frankfurt. The plane of Ethiopian Airlines had problems with one of it’s emergency exits, so for safety reasons no people were allowed to sit in the front part of economy class. Those seats were marked with tape. So funny!
I got my tourist visum easily at Bole Airport, it costed me some time though. Then the lady who checked my passport started to make trouble because I didn’t have an address where I should stay. I only wanted to get off the airport for an hour to talk with Pim and afterwards catch my connecting flight to Lusaka. So I tried the few Amharic words I can remember and asked: “chickeralle?” (meaning: is there a problem?). At least it made the lady smile. After begging some more officers if I please might be a tourist for an hour I could finally proceed, and even at the baggage check I could pass immediately. So I still had a pleasant 45 minutes of chatting with Pim.
I was surprised by the smog that I saw above Zambia, a thick grey blanket; the result of all the grass that is being burned. This is a way to clean the surface, so that the farmers can start fresh again when rainy season starts. It’s a sad thing, the grass can be used well to cover the ground, protecting the soil against the impact of the raindrops and against erosion, and it provides natural organic matter. Besides that the burning of the grass everywhere causes an enormous air pollution.
The rest of the afternoon I was at the Immigration office, where we applied for my employment permit. Late afternoon we started to travel to Masaiti. Because of the traffic in and around Lusaka it took us till late in the evening before we were in the Copperbelt. Just after Mpongwe we got a flat tyre. We had a spare one, but that one was flat, so we had to wait till somebody came to help us with an air compressor. We reached home at 01.00.
Yeah, this is home for me. It is great to be in the fce-family again. For those who don’t know: I plan to stay in Africa for good. Unless God clearly calls me for something else I will serve in fce. On the profile page on this website I have written about the vision of this organisation and about my vision on my position in this. Here you can also find contact details, in the Netherlands as well as in Zambia.
The first months I will be maintenance man again, after that I still don’t know what’s gonna happen. You will hear that from me later. For now I try to keep you updated about my life here with this blog. Richard Dowden writes in his book De staat van Afrika (The state of Africa) about his long stay in Uganda: “(…) and my letters that I sent home got less and less informative about how Uganda actually was. I simply couldn’t find anything that my family and friends would understand. Life in Africa was different, very much different.” Now I am in an international organisation with many people from all over the world and not alone in the bush, but still the difference between my life and that of yours will not make it easier to regularly post a proper blog. I think the vision for missions is so important though, so I will try my best.
-
07 Oktober 2014 - 20:06
Gerjanne:
Goed om te horen dat je bent aangekomen. Geniet ervan! Enne, succes gewenst met het schrijven van een enigszins fatsoenlijke blog ;-)
Groetjes, Gerjanne -
08 Oktober 2014 - 15:59
Tilly:
Hoi lieve Bas, weet dat we aan je denken, en bidden, ik vind het super mooi dat je hiervoor hebt gekozen, veel succes en veel zegen, genieten hoor!!!
-
11 Oktober 2014 - 14:49
Oom Wout:
Hoi Bas,
Fijn om te lezen dat je veilig bent aangekomen. Er wacht je gelijk een uitdaging op milieugebied. Je kunt gelijk gaan proberen om die smog te stoppen. Leg een proefstuk aan waar het gras blijft staan en laat ze zien dat het ook op deze "schone"manier kan(!) of is dit te eenvoudig...?!
Je spreekt over "we" je bent opgehaald door?
Al je formulieren die je in Nederland moest opsturen waren dus blijkbaar in orde. Heeft dit ook nog invloed op je werkvergunning?
Ook spreek je over de fce family en dat je op je profiel een uitleg hierover hebt staan. Dat profiel is niet te vinden/te lezen/te zien.
Hoe kunnen we dat profiel zichtbaar krijgen?
Heb je trouwens ook nog steeds je "gewone"mailadres in gebruik?
We wensen je verder het beste toe...Godspeed, God bless you -
20 Oktober 2014 - 10:49
Kees En Tilly:
Hallo lieve Bassie, hoe gaat het met je? alles oké?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley