De bril

Scroll down for English

Het is net over zessen, de zon laat haar laatste stralen zien in Isale. De ‘braziers’ worden opgestookt, het branden kan bijna beginnen. Er zijn teveel slachtoffers gevallen de laatste dagen. Hier moet nu echt wat aan gedaan worden. De hitte is overweldigend, en de anti stresspack in het drinkwater heeft niet voldoende effect. De temperaturen zullen nog blijven oplopen tot november, en de kippen moeten nog een tijdje voordat ze ‘uitgelegd’ zijn. Als de werkers arriveren gaan we aan de slag. We beginnen met coop C. Alle kippen worden naar een kant gedreven en het zware plastic wordt halverwege de coop aan de drinkers opgehangen. Dan maken we een paar plekken op de vloer schoon en zetten er wat stenen omheen. De houtskool in de vuurpotten is nu roodgloeiend en de ijzers komen ook op temperatuur, heet genoeg om een snavel van een kip in een paar seconden weg te smelten tot op het bot. Het is een onaangenaam werk, de rook prikt in je ogen en als je niet uitkijkt brand je je vinger. Voor de kippen is het, hoewel pijnloos, natuurlijk enigszins stressvol om iets heets in het gezicht te voelen en rook op te zien kringelen, maar dat is altijd nog beter dan door scherpe snavels van achteren weggepikt te worden totdat de dood zijn intrede doet.
Net als we klaar gaan zitten rond de braziers en de vangers al een aantal kippen in hun handen hebben komt de nachtwaker roepen dat hij een veldbrand ziet die op onze weidegrond lijkt te zijn. Nadat enkele werkers het bericht bevestigen brengen we gauw de braziers terug naar buiten en laden we de spuitbussen op de Nissan. De snavels moeten dan morgenavond maar gebrand worden. Het vuur buiten is nu belangrijker. De droogte van zo’n 6 maanden in combinatie met wat wind kan ervoor zorgen dat een groot deel van onze kostbare weidegrond zwartgeblakerd wordt. De 100 vleeskoeien hebben het gras nodig, ze kunnen niet op kippenmest alleen leven. Het feit dat het gras droog is en dat er ieder jaar weer een gedeelte platbrand zorgt ervoor dat we niet meer koeien kunnen weiden op de hoeveelheid land dat we nu hebben.
Iedereen laadt de rugbussen en de rubber flappen op lange stokken op de pick up en klimt achterop. Ik open de motorkap en duw de choke op de carburateur dicht; de kabel is gebroken. Het gebakje start vlot en zo gaan we de pad op, zo snel als mogelijk door alle gaten en kuilen. Hopelijk houdt die spijker de stuurstang op de stuurkogel.
De brand is helemaal op het laatste gedeelte van onze grond, en vanaf de pick-up is het nog een aardig eindje lopen door het donker. Half lopend half rennend vraag ik God om hulp bij het blussen, en zijn hand in de natuur om de wind niet te laten opsteken. Naarmate ik vorder lijkt het vuur zich over een flink gebied verspreid te hebben, en dus roep ik de hulp in van mijn vrienden op de basis in Kalungu. Ondertussen hergroeperen we en gaan we gezamenlijk aan de slag. Met de rugbussen spuiten we het vuur uit en met de rubbers slaan we het neer. Als we zo met elkaar werken gaat het snel. Eigenlijk kunnen we het vuur wel aan, en ik realiseer me dat de hulp van Kalungu niet meer nodig is. Terwijl we naar de volgende vuurhaard lopen bel ik ze af, en met dat ik het telefoongesprek afsluit stap ik met een been in een gat. Dat gebeurt wel vaker in deze omstandigheden, maar deze keer viel ik diep en bleef ik maar vallen. Net voordat ik het water raakte realiseerde ik me dat dit ‘gat’ niets anders dan de rivier kon zijn. Gelukkig was mijn rugbus niet gebroken, en ikzelf had ook geen noemenswaardige schade opgelopen. Ik klom weer naar boven toen iemand me vroeg waar m’n bril was. Ik greep naar mijn gezicht en daar was inderdaad geen bril meer! Ook vreesde ik dat mijn telefoon niet bestand was tegen een natte ervaring als deze. Ik kon m’n bril niet meer vinden, en m’n blackberry liet slechts zwart zien. Gelukkig doet ie t weer na een tijd in de rijst en in de zon doorgebracht te hebben. En ik had m’n oude werkbril nog.
Ik besloot dat dit gebeuren mijn blijdschap en geluk niet gaat stelen. Meer dan een ongemak voor mij is het een mogelijkheid voor God om me wat moois te laten zien. Het is maar welke bril je opzet.

It’s just past six, the sun shows her last beams in Isale. The braziers are fired up, the burning can almost start. Too many victims have fallen these last days. It demands action. The heat is overwhelming, and the anti stress pack in the drinking water doesn’t have enough effect. The temperature will keep increasing till November, and the chickens still have to go for a while till they finish laying. When the workers arrive we get going. We start with coop C. All the chickens are chased to one side and the heavy plastic is hang on the drinkers halfway the coop. Then we clean some places on the floor and put some bricks around it. The charcoal in the braziers is now red hot and the metals are also getting there, hot enough to melt the beak of a chicken in a few seconds. It’s an unpleasant work, the smoke upsets the eyes and if you are not careful you will burn your finger. For the chickens it is though painless obviously stressful to sense the heat in the face and see the smoke passing the eyes, but it’s much better than being picked from behind by sharp beaks till life is gone.
Just when we sit ready around the braziers and the catchers already have some chickens in their hands, the watchman calls us about a fire that seems to be on our land. After some workers confirm it we quickly put the braziers back outside and we load the knapsacks on the Nissan. Those beaks will have to be burned tomorrow night. The fire outside is now more important. The drought of 6 months together with some wind can make that a big part of our grazing land will be burned black. The 100 cattle need the grass, they cannot live on chicken manure alone. The fact is that the grass is dry and every year a part of it burns down, and that makes that we cannot keep more cows on the land that we have.
Everyone loads the knapsacks and the rubbers on long sticks on the pickup and climbs on the back. I open the bonnet and close the choke on the carburator; the cable is broken. The vehicle starts easy and off we go, as fast as is possible through the holes in the road. Hopefully that nail will keep the steering rod on the ball joint.
The fire is on the far end of our land and from the pickup it’s still quite far to walk. While walking and running I ask God’s help with extinguishing the fire and his hand in the wind. The more I come close to the fire I see that it has spread over quite a big area, and so I phone my friends on the base in Kalungu for help. Meanwhile we start to work spraying the fire with the knapsacks and beating it down with the rubbers. Together we work fast, and I realise that we can handle this fire and we don’t need help from Kalungu anymore. So I phone again while walking to the next fire, and as I finish the conversation I step with one leg in a hole. That happens more than once in these circumstances, but this time I fell deep and I kept on falling. Just before I reached the water I realised that this could only be the river. Luckily my knapsack and I didn’t have any damage worth mentioning. I climbed up again and somebody asked me where my glasses are. I reached to my face and indeed there were no glasses! I couldn’t find them anymore and I feared also that my blackberry couldn’t handle such a wet experience. It showed black only. Luckily it started working again after spending some time in rice and in the sun. And I still had my old glasses.
I decided that this happening is not going to steal my joy and happiness. More than it is a discomfort to me it is an opportunity for the Lord to show me something beautiful. It all depends on the glasses you put up.